Ish deputetja Nora Malaj ka ndare me ndjekesit e saj ne rrjetet sociale pervojen e saj te veshtire 16 ditore per te mposhtur koronavirusin.
Shenimet e Nora Malaj:
Kur sfidohet Pandemia!
Te dashur miq dhe mikesha , dua te ndaj me ju sot eksperiencën time ne luftë me Civid -19!
Sot është e 16 ditë dhe me duket e pamundur qe më ne fund munda ta mund ketë te keqe , dhe ti kthehem te jetës 🤷♀️🤷♀️
Gjithcka filloi mbremjen e para 16 diteve. Teksa po qëndroja ne shtepi, kisha nja dy dite
qē kisha nje si kolle te lehte, po si te thatë. Mendoja se ma kishte bere kondicioneri ne shtepi dhe ne makinë , kur levizja. Dhe ate natë thashe se ishte thjeshte ftohje . Vura termomentrin dhe shoh temp 37.3. Nje gjendje supfebrile që tregonte se trupi nuk ishte mire, kishte nje lloj infeksioni, po asesi se me shkonte mendja që mund tw isha Covid. Kete periudhe kisha qene edhe une dhe pjesëtarët e familjes shumë te kujdesshëm. Ditën e dytë , gjendja sa vete e po rëndohej. Temperatura filloi te ngriheh me shumë. Trupi ndjehej shumë i keputur dhe dalengadale gjendja debole sa po vinte e rëndohej. Temperatura po rritjej dhe i gjithe trupi ndjehej si i prerë.
Tashmë ne diten e tretë gjendja ishte shumë e nderë. Temperatura ishte ne rritje dhe trupi mezi komandohej. Dhimbja te tmerrshme gjymtyrësh , te cilat komandoheshin me veshtirësi dhe trupi tere kohes ishte i gjithë ne djersë te ftohta , te cilat te detyronin te nderroheshe tre- kater here ne ditë. Tashmë situata ishte renduar dhe patjeter duhej te beheshin analizat dhe scaneri, per te pare situatën. Pas konsultes me dr . Piperon( që dua ta falenderoj nga zemra , se pa te dhe konsultat e tij do ishte shume e veshtire per t’ia dalë) , bera analizat te dr. Kosta Dhima (nje mjek profesioniste nga me te miret dhe me nje laborator klinike shume profesional ) dhe pasi bera dhe scanerin te spitali Contineta, arritem ne konkluzionin që tashmë po kaloja Covidin , i cili kishte ardhur pa zhurmë dhe na kishte bujtur ne shtepi, si nje mysafir i paftuar dhe qe shkakton vetem dhimbje.
Tashmë situata sapo vinte e rendohej dhe perveç kesaj , gjendja po me rëndohej edhe nga diabeti qē ishte çorientuar totalisht , e vetëm rritej, pasi as insulinat nuk po e komandonin.
Tashmë filloj mjekimi intensim me tre lloj antibiotikësh dhe me kortizonike dhe vitamina e analgjezikë per te ulur temperaturën. Gjendja u rendua ne naten e pestë dhe te gjashtë. Tashmë shija kishte humbur, nuhatja nuk ekzistonte dhe nja dy netë gjendesha si ne kllapi. Trupin e kisha te dërrmuar, sikur me kishte kaluar nje buldozer mbi të dhe nuk kisha dëshirë per te ngrene asgjë. Nuk shijoja asnje gje dhe tere diten e sidomos naten, ne grykë ndjeja nje shije si metal apo hekur qe nuk me hiqej nga goja. Me vinte te perzier dhe gjendja u rendua me shumw kur diabeti shkoi nga 490 e me pas , pas insulinave , shkoi ne 45 , qe me shkaktoi nje gjendje lipotimie. Kjo pamje dhe kjo vuajtje do me shoqeëronte deri diten e tetë. Asgje nuk fusja dot ne goje , pervec ilaceve dhe pak lenge portokalli te shtydhur dhe dhalle e pak supë qe na i sillni fëmijte e na i linin te dera , pasi as fuqi nuk ksha te ngrihesha nga shtrati.
Koken , trupin , gjymtyrët dhe sytë, deri dhe rrenjet e flokeve me dhimbnin .
Nga dhimbja me dilnin lot nga sytë. E gjithe goja me ishte bere me stomatite . Nje situatë realisht dramatike . Miqte dhe mikeshat e mia u shqetesuan shume. Per te me konsultuar me morën edhe mjeket me te mire italianë , primrio i Milanos , i cili me keshilloj dhe me dha medikamente suplemetare per ta kakuar me lehte gjendjen. Kthesa filloi ne diten e 11 duke ulur temperaturen , e cila shkoi nga 39.3 ne 37.5 dhe trupi filloi dalengadale te qetesohej dhe dalengadale filloi te vinte nuhatja. Ne diten e 13 filloi shija dhe temperatura ra fare. Tashme po fillonte te permiresohej edhe goja , e cila ishte bere cope nga stomatitet dhe per here te pare pas 13 ditesh fillova te ha pak buke me djathe te bardhe , qe m’u duk gjeja me e mire ne bote.
Sot është dita e 16 dhe tashmë jam ne nje gjendje shume te mire. Shija dhe nuhatja kane ardhur, trupi është pak debol por është e pranueshem , pas gjithe asaj qe kaloj. E keqja ka ikur, thjeshte duhet pak kujdes per situaten pas gjendjes . Natyrisht ndihma me e madhe ishte e miqve dhe shokeve e familjareve ( Femijeve) , qe dua t’i falenderoj dhe ju jam
shume mirenjohese . Asgje nuk kalohet vetem. Nese nuk do me superonte im
shoq dhe femijet ( ata nga jashtë , jo te karantinuar por qe na ndihmonin me medikamentw e ushqime) do ishte e pamundur ta kalonim ne kushte ambulatore ne shtepi. Nje falenderim e mirenjohje dy miqve te mi mjeke doktor Pellumb Pipero dhe dr. Kosta Dhima qe me asistuan ne te gjitha fae kapercit te pantemisë. Nje falenderim
mikeshave te mia Teas, Kseanelës, Aidës, Kozetës, Marietës. Hasanit, Ilirit, Xhuzepes, Tanit , Nikolinit, Profit dhe te gjithe mjekeve italian , që me
asistuan dhe s’u lodhen në asnje moment për të qene pranë situatave që po kalonim , duke na ndihmuar dhe asistuar ne cdo moment!
Falenderite mirenjohje te gjitheve , se pa ju dhe prezencën tuaj , do të ishte shume e veshtirë që t’ia dilnim!
Mirenjihje pa fund per ju te gjithe!
Në fund Herakliti do të thoshte : “sëmundja bën të gëzuar shëndetin”. 🎖️
Të dashur miq , ua rrëfeva kete gje qe kalova për të kuptuar që jeta ka shumë vlerë dhe duhet vlerësuar e fituar edhe kur vihesh perballe sfidave të vështira. Kalofshi nje fundjavë te bukur.
Paçi shëndet dhe mirësi në shtëpitë tuaja!
Ps : Lexojeni kete pjese nga Alende , që ma dërgoinje mikja ime e mire, për të kuptuar vlerën e jetës. Lexim te mbarë!
Nga Isabel Allende mbi pandeminë dhe frikën
“Meqenëse Paula (vajza ime) vdiq 27 vjet më parë, unë kam humbur frikën e vdekjes.
Para së gjithash, sepse e pashë të vdiste në krahët e mi dhe e kuptova që vdekja është si lindja, është një tranzicion, një prag dhe kam humbur frikën e saj personalisht.
Tani, nëse virusi më kap, unë i përkas popullatës më të rrezikuar, të moshuarve, unë jam 77 vjeç dhe e di që nëse e marr, do të vdes. Kështu që mundësia e vdekjes është shumë e qartë për mua tani, e shoh atë me kuriozitet dhe pa frikë.
Ajo që më ka mësuar pandemia është t’i lëmë gjërat, të kuptojnë se sa pak më duhen.
Nuk kam nevojë për të blerë, nuk kam nevojë për më shumë rroba, nuk kam nevojë të shkoj diku apo të udhëtoj. Unë mendoj se kam shumë. Shikoj përreth dhe pyes veten pse e gjithë kjo. Pse më duhen më shumë se dy pjata?
Kështu që zbuloni se kush janë miqtë e vërtetë dhe njerëzit me të cilët dua të jem.
Whatfarë mendoni se pandemia na mëson të gjithëve?
Ai po na mëson përparësitë dhe na tregon një realitet. Realiteti i pabarazisë. Si disa njerëz e kalojnë pandeminë në një jaht në Karaibe dhe njerëz të tjerë vdesin nga uria deri në vdekje.
Ai gjithashtu na mësoi që ne jemi një familje.
Whatfarë ndodh me një qenie njerëzore në Wuhan, ndodh me planetin, ndodh për të gjithë ne. Nuk ka asnjë ide të tillë fisnore që ne jemi të ndarë nga grupi dhe se ne mund ta mbrojmë grupin ndërsa pjesa tjetër e njerëzve nuk u intereson. Nuk ka mure, nuk ka mure që mund të veçojnë njerëzit.
Krijuesit, artistët, shkencëtarët, të gjithë të rinjtë, shumë gra, po e konsiderojnë një normë të re. Ata nuk duan të kthehen në atë që ishte normale.
Ata pyesin veten se çfarë botë duam. Kjo është pyetja më e rëndësishme tani.
Ajo ëndërr e një bote tjetër: ne duhet të shkojmë atje.
Dhe unë reflektoj: në një moment të caktuar kuptova se njeriu hyn në botë për të humbur gjithçka. Sa më gjatë të jetoni, aq më shumë humbni. Në radhë të parë, ju po humbni prindërit tuaj, ndonjëherë njerëz shumë të dashur përreth jush, kafshët shtëpiake, vendet dhe madje edhe fakultetet tuaja.
Ju nuk mund të jetoni në frikë, sepse kjo ju bën të imagjinoni gjëra që nuk ndodhin dhe vuani dy herë më shumë.
Ne duhet të pushojmë pak, të përpiqemi të shijojmë atë që kemi dhe të jetojmë në të tashmen ”.
