Unë që po ju shkruaj dua të identifikohem me emrin Mario. Shkruaj nga një qytet i vogël i Shqipërisë. Para se të nis historinë time, që bëni mirë ta lexoni sepse mund t’i ndodhë kujtdo prej jush, dua të bëj një apel: pyesni, interesohuni në maksimum kur jeni në njohje e sipër me një vajzë që të mos ju ndodhë siç më ndodhi mua. Jashtë shtetit, për shembull, përpara se një çift të martohet e të bekohet me fëmijë, bëjnë edhe një sërë analizash e testesh për të kontrolluar shëndetin e tyre dhe të fëmijëve që do të sjellin në jetë, por dhe për të parandaluar ngjarje të shpifura si kjo.
Dua ta theksoj që unë vij nga një familje tipike shqiptare, me tradita, me paragjykimet që ne i kemi normale e jemi mësuar me to. Gjithçka nisi kur isha student dhe kur u regjistrova për herë të parë në Qytetin Studenti, këtu në Tiranë. Qytetin Studenti besoj se të gjithë e pëlqejnë për jetën e tij studentore e pavarësinë që krijon njeriu. Tani që po e tregoj këtë histori po kthehem pas në kohë, rreth 5 vjet më parë. Ditët e para ishin të zakonshme, me mallin e familjes, me stresin e të përshtaturit në një qytet të ri, si edhe me hallet e shkollës. Vuajmë të gjithë kur kujtojmë fillimet tona. Mua ma ndjente trupi dhe shpirti që të kisha një ngrohtësi, një përkujdesje femërore dhe një lidhje. Dita-ditës isha në gatishmëri dhe vëzhgoja vajzat kur kalonin, normalisht, si çdo djalë tjetër. Një ditë ndodhi ajo që mos ju ndodhtë kurrë juve! Njëra vajzë më ktheu buzëqeshjen dhe ishte shumë sensuale. Më hyri në zemër thellë, që me shikimin e parë. Thashë “kjo me patjetër duhet të bëhet e imja”. Vajza quhej Ina. Ishte vajzë çapkëne dhe shumë e bukur. Mezi u afrova me të dhe nuk e di, por në qoftë se edhe asaj nuk do t’i rrihte zemra e të ishte kjo tërheqja… do ta kisha shumë të vështirë për ta bërë për vete. Nisëm të takoheshim normalisht… Ditët e para rrinim shumë kohë në kafe. Shëtisnim bashkë në dimrin e ftohtë, hanim bashkë ushqim në mensë dhe koha nuk kishte si të kalonte më bukur. U miqësuam aq shumë, saqë një ditë u bëmë të dashur. Këtu filloi makthi im dhe kuptova se si është të ndjesh për gjakun tënd e më pas të të përmbyset gjithë bota. Në fillimet tona, si për ironi të fatit, e pyeta se nga ishte.
– Nga Italia – më tha dhe qeshi.
I thashë se në Itali kisha edhe unë disa kushërinj të largët, po vetë nuk kisha qenë ndonjëherë në atë vend. “Janë shumë të largët, le të themi si lakra në kopësht…”, i thashë dhe ajo qeshi. Tani mallkoj veten që nuk e zgjatëm atë bisedë dhe që muhabetet që duhet të ishin konsumuar të parat, i bëmë të fundit fare.
Si për ironi të fatit, e keqja ishte në anën tonë. I keni parasysh vajzat që janë të ndrojtura me prindërit e tyre dhe ua mbajnë të fshehtë një lidhje? Ashtu e planifikuam edhe ne lidhjen tonë. Menduam të mbaronim bachelorin e ndërkohë, kjo të ishte edhe si periudhë prove, ose bashkëjetese, se si do të na ecte dhe më pas do ta vazhdonim lidhjen më seriozisht… drejt fejesës. Ina pranoi, madje ajo nuk e kishte problem të kishte një lidhje të tillë, duke qenë se kishte jetuar shumë vjet në Itali, një vend ku kishte një kulturë më të hapur se në Shqipëri. Neve na pëlqente të flisnim vetëm për veten, të tjerët nuk na hynin në sy fare, madje kur isha me të, isha aq i dashuruar sa harroja gjithë botën… e ndonjëherë harroja t’i telefonoja edhe familjes, se humbja në çastet tona që për atë kohë, në ato rrethana, mbeten më të bukurat, por t’i kujtosh tani, të duken ferr. Prisni pak se nuk keni lexuar akoma pjesën më kulminante…
Drama ime filloi kur ishim në gjashtëmujorëshin e dytë të lidhjes sonë. Ndjeheshim mirë me njëri-tjetrin. Edhe prindërit i kishim përgatitur pak a shumë për lidhjen tonë, por pa u dhënë shumë detaje. Të dyja familjet tona e morën me gëzim lajmin, duke parë që ne bashkë studionim, ishim mirë me mësime, të lumtur dhe në Tiranën e madhe kujdeseshim për njëri-tjetrin. Një ditë e mora Inën te shtëpia ime. Ina më kërkoi paraprakisht që mamaja ime mos i bënte shumë pyetje pasi ndihej shumë në siklet. Ah, ato të shkreta kohë, çfarë nuk do të bëja që t’i ktheja prapë mbrapa. E lamë të takoheshim te shtëpia ime. Gjithçka ishte një drekë ku familja ime e pëlqeu shumë Inën. Pas drekës shkuam direkt në Tiranë se do të fillonte viti i ri shkollor. E pyeta mamin në telefon kur Ina nuk ndodhej me mua.
– Hë, o ma, si t’u duk Ina?
– Mirë, biri i nënës, vajzë yll ishte, e kulturuar, e sjellshme dhe dukej që vinte nga familje e mirë.
Edhe babai ishte në të njëjtën mendje. Ndërkohë, unë prindërit e Inës nuk i takova dot se ishin në Itali dhe flisnin me Skype. T’i prezantoja me prindërit e mi as që më shkonte nëpër mendje se ne nuk po fejoheshim e as martoheshim që të hidhnim hapa kaq të pjekur, por faji im, që më vret sot e kësaj dite ishte se si nuk pyeta më shumë e sot e kësaj dite që e kujtoj, qaj brenda vetes.
Atë kohë, unë dhe Ina filluam punë në call center dhe gjetëm afër Qytetit Studenti një shtëpi me qira të leverdisshme. Në këtë mënyrë ishim edhe me njëri-tjetrin e kalonim më shumë kohë bashkë, që mos më thënçin më me emër mua… Gjatë javës së parë, ne patëm një bisedë shumë intime dhe e ndjemë veten gati për njëri–tjetrin. Ina m’u dha atë natë. Kaluam një natë pasionante me dëshirën e të dyve. Kjo gjë vazhdoi më pas si një lidhje normale dhe e konsoliduar. Ishim çdo ditë bashkë, fryma e saj zgjonte timen derisa arritëm edhe në përfundimin e bachelorit. Kishim shumë kohë bashkë, por gjithçka kaloi shumë shpejt. Ina dhe unë, pas shumë vitesh sakrifica, iu betuam njëri-tjetrit që nuk do të ndaheshim kurrë; nuk do kishte femër tjetër për mua e mashkull tjetër për të. Kishim rënë brenda me njëri-tjetrin kokë e këmbë. Ndërkohë, po afronte vera dhe prindërit e Inës do të vinin nga Italia. Unë, kur vajta te familja ime në qytetin tim, u dhashë telefonin prindërve të mi që të përshëndeteshin edhe me të Inës. E lamë që të fejoheshim, por para saj të kishim një takim formal ku prindërit tanë të takoheshin më shumë e njiheshin familjet përpara se ne të vendosnim. E kështu, Ina e unë ishim shumë të emocionuar. Mezi e prisim. Më në fund do të dilnim bashkë xhiro në qytetet tona pa u ruajtur e pa ndrojtje. Shkova në qytetin e Inës ku u takova me prindërit e saj. Pasi biseduam, u nisëm drejt qytetit tim, se babai Inës kishte makinë. Aty na priste familja ime, me një banket modest të përgatitur nga ata. Ina e unë ishim shumë të lumtur e gjatë gjithë rrugës shtrëngonim duart. Sa arritëm në shtëpi, dëgjova mamin e Inës të bërtiste:
– O Zot, jo!
Aty dëgjova edhe mamin tim: – O bo bo, fati i djalit tim…
Inës i ra të fikët, kurse unë nuk po kuptoja asgjë. Më vonë mora vesh që mami im e kishte gocë daje mamin e Inës, me të cilën unë kisha ndarë jetën time dhe shtratin.
Nuk mund ta përshkruaj si ndihem tani dhe as nuk kam fuqi ta vazhdoj më…. Di të them që nga ajo ditë unë kam vdekur dhe jam shumë rëndë psikologjikisht. Flokët më bien nga stresi, jam dobësuar shumë dhe do të më ngelë peng gjithë jetën. Ina ka ikur jashtë shtetit as nuk e di se ku, ndërsa unë jam ngujuar në shtëpi dhe dua të largohem sa më parë nga ky vend. Kjo histori dhe ai premtim më kanë shkatërruar dhe duket se do të më ndjekin gjithë jetën. Ju lutem, ju që e lexuat historinë time, më thoni ç’do të kishit bërë po të ishit në vendin tim. Do isha shumë kurioz të lexoja këshillat tuaja e ndonjë fjalë që do të më jepte forcë, se gabimin e mëkatin tim e di…
