Në një libër që pritet të botohet në maj të 2016 me rastin e 25 vjetorit të daljes së “Koha Jonë” Nikoll Lesi përshkruan historinë e gazetës që themeloi dhe drejtoj për shumë vite.
Në vijim po japim dy momente, atë të ndarjes me bashkëpronarin e gazetës, Aleksandër Frangaj, dhe dorëheqjen e kryeredaktorit, Ben Blushi.
31 janar 1997, Sandri më shet 40 % të aksioneve
Ndërkohë që Ben Blushi drejtonte gazetën në kushte lufte, ortaku im Aleksandër Frangaj me disa të tjerë po projektonin një media të re. Me 31 janar Sandri më thotë se dua t’i shes 40 përqind të aksioneve të gazetës “Koha Jone”. E pashë njëherë dhe mu kujtua Spartak Ngjela në atë korrik 1992, kur i fala Sandrit 40 për qind të aksioneve. Nuk kisha lekë në janar 1997, pasi ishim në kushte bllokade nga shteti. I thashë ta mendoj. Shkova e takova disa miq biznesmenë. Nuk jepnin. Ishin të frikësuar nga ngjarjet politike dhe rremuja. E takova prapë Sandrin dhe i kërkova që të mos ngutet, sepse mund të punojmë bashkë. Ishim bashkëpronarë. Kishim punuar në kohë të vështira bashkërisht. Por ai e kishte ndarë mendjen. Me tha si me të qeshur se po t’i shes ty, sepse nuk dua t’ia jap dikujt tjetër që nuk do të vijë mirë. Më dogji paksa. Kujt do t’ia shiste aksionet e gazetës, nëse nuk i merrja unë. Po më mundonte brenga se cilin po më sjellë ortak në median që e kisha themeluar vetë. Ndërkohë ngjarjet në Tiranë e Vlorë po acaroheshin mes pushtetit dhe popullit. Po ndizej revolta popullore.Se mos sjellë ndonjë ortak nga këto që janë të rrezikshëm, thashë me vete dhe u dorëzova. E takova dhe i thashë “PO”.
-Po sa do t’i blesh?- insistoi ai.
-Sa të kem !- u përgjigja. Por ai nuk pranoi. Kërkoi një shifër të madhe, për atë kohë. Plus shumës cash donte edhe një faqe reklamë në gazetë,që të sillte reklama e lekët të kalonin për llogari të tij. Për një vit rrjesht e donte faqen për reklama. U dorëzova. Shkova tek një biznesmen të cilit nuk doja t’i shkoja, realisht. Më tha “nuk kam”. U solla dhe iu përgjigja se nuk mund t’i gjej këtë shumë dollarësh që më kërkon.
Atëhere më ofroi t’i firmos kontratë borxhi në shumën 70 mijë dollarë plus 30 mijë dollarë reklamë, pra fiks 100 mijë dollarë. Firmosa kontratën sikur i kisha marrë borxh dhe do t’ia shlyeja brenda kohës së përcaktuar. Në të kundërt do të paguaja përqindje interesi për vonesën. E firmosa dhe pagesën e shumës që kërkoi . Duhej të paguaja pjesë-pjesë, sipas kontratës. E noterizuam me numër kontrate rep.232 dhe nr.51 kol tek noterja Leonora Halili, ora 11.00, datë 31 janar 1997.
U ktheva në punë dhe nuk i tregova Ben Blushit për dollarët që i firmosa Sandrit. Ndërkohë një faqe gazete ishte e bllokuar për reklamat e përditshme të Sandrit. Dyshoi Blushi e më tha se “çfarë ke bërë?”. I tregova. U shastis.
-Ore je në vete? Ke nevojë të vizitohesh Niko !- më tha dhe sillej nëpër zyrën time duke pirë cigare.- Ore e di se i ke dhënë shumë dollarë, sa nuk je në terezi ! Na rrezikon edhe neve punën në gazetë!- fliste kryeredaktori. Pas gjysëm ore e kishin marrë vesh Ilir Gjoni e Vladimir Prela. Ndërkohë unë u shpjegova se ai kishte qenë në burg për gazetën, se kishte punuar sa asnjëri tjetër, se duhet kuptuar mosha e tij, etj. Por nuk ngjiste ajo që tregoja.
Ai iku nga bashkëpronar i “Koha Jone”, kurse unë mbeta në punë me Blushin e të tjerë.
-A kemi lekë për rrogat?- pyeti Blushi sepse ishte 31 janar e me datë 5 shkurt gazetarët donin pagat e muajit. Gazetarët i morën rrogat diku nga fundi i shkurtit.
Ben Blushi ikën papritur, me dorëheqje
Natën e 1 majit 1997 Ben Blushi më paraqet dorëheqjen si kryeredaktor. E prita me habi, por më pas e kapërdiva tronditjen. Kishte të drejtën e tij të ecte në udhë të re, siç e donte ai. Dhe iku me një pjesë të gazetarëve. Blushi kishte bërë një gazetë brilante “Koha Jonë”. Ishte mjeshtër. Por mënyra se si e dha dorëheqjen, më bëri të shikoj përtej dorëheqjes. Në të vertetë më kishin kërkuar diçka, një prej atyre ditëve, në një mbledhje të stafit. Dikush, në mos gabohem një gazetar i ri, i cili punonte tek politika, por që shkrimet ia bënte Emin Barçi, e në fund vinte emrin e tij A.S. Kur e lexoja gazetën pyesja Blushin nëse ky A.S. është pseudonim apo njëri i vertetë. Blushi qeshte. Ky njeriu-pseudonim më kërkonte 50 përqind të pronësisë së gazetës për gazetarët! Siç duket, ky pseudonimi kishte dëgjuar ndonjë gjë qosheve të klubeve, se do të vijnë ndihma nga Europa për “Koha Jonë”. Megjithatë, me Benin pimë një kafe dhe e kuptova mirë atë; kishte të tjera plane. Kishte projektuar një gazetë të re, quhej “Indipendent”. Ndërkohë kishin marrë zyra me vrap të organizuar prej Agim Xhafka e Dritan Kaba. Ishte hedhur një dorë e mirë dhe e shpejtë me leke. Tavolina, paisje e kompjutera të rinj. Dikush erdhi e më tha se “e kanë hapur thesin këta njerëzit e Fatos Nanos për një gazetë të re”. Nuk e besova. Ndërkohë vazhdoja punën në shtëpinë-redaksi. Në njërën hyrje rrinin familja, e në tjetrën ishin kompjuterat ku punonin gazetarët. Ç’të bëja! Kisha marrë edhe një goditje tjetër financiare nga djegia e redaksisë. Por nuk dorëzohesha.
Erdhi e më takoi Alfred Peza.
-Pa merak drejtor, më tha! Do ta nxjerrim gazetën nesër –foli Fredi. E gazeta doli, gjithsesi. Ben Blushi kishte ikur me një pjesë të madhe të stafit legjendar. Ndërkohë Frrok Çupi po kthehej nga Greqia. Nuk e dinte çfarë kishte ndodhur. I kishte dalë Dritan Kaba tek hotel Rogner dhe i kishte kërkuar të shkonte tek “Indipendenti”, se do të kishte edhe aksione. Frroku as që e kishte zgjatur. Erdhi tek “Koha Jonë”, si gjithnjë, që kur i dha lavdinë gazetës së vogël lezhjane, më 9 gusht 1991! Skender Minxhozi e Rudina Xhunga u bënë zemreku i gazetës. Alfred Peza drejtonte gjithçka në redaksi. Ilir Gjoni, Gavrosh Levonja, Bardhi Sejdarasi, Milto Baka, Alban Beqa, Tritan Kokona e Redi Sejamini punonin nonstop për të mbushur edhe rubrikat e të tjerëve. Fotoreporteri Gent Shkullaku m’u bë krah këto ditë, bile me tha se “nëse duhet punojmë edhe pa rrogë, vetëm gazeta të mos bllokohet”. Manjola Hyka, artdesigner qëndroi në gazetë, bashkë me Suela Bushin e Besnik Lleshi. Me tre faqosës nuk kishte pengesa në orar. Erdhi edhe Anila Prifti, një gazetare e kronikës. Ylli Dylgjeri i njohur për batutat e tij, më vjen e më fton për një kafe.
-Tek gazeta “Indipendent” kanë filluar sherret, drejtor! – tha dhe më shikoi nëse kisha ndonjë interes për ish-gazetarët.
-Pse çka ndodhur? – pyeta jo pa kureshtje – Do ta kuptojnë se u nxituan – i thashë.
-Po në fillim u bënë me aksione në gazetë, me përqindje. Tani pas kaq ditësh kanë përfunduar nga aksionerë, në aksionistë! – lëshoi batutën Dylgjeri dhe qeshi. Por prapë më vinte keq se dikush i gënjeu. Ashtu doli pak më vonë, kur ua bleva gazetën “Indipendent”, pothuaj të falimentuar. Në opinion “Koha Jonë” ishte absolutisht numri një, edhe pas daljes së “Indipendent”. Dikush nga e majta që po vinte në pushtet e projektoi atë gazetë-filial. Më vonë kur erdhi në pushtet Fatos Nano e kuptova se loja ishte e tij dhe e një skalioni “intelektualësh” tiranas , të cilët kur ishte puna të përballeshin me Berishën nga viti 1992 e deri në maj 1997 iknin e mbylleshin në shtëpi herët. Mbyllnin dyert me lloz nga frika e SHIK-ut.
Tani shikonin pushtetin e donin të më rrëzonin si pushtet mediatik.
